Wielu rodziców ma duże obawy przed wprowadzeniem smoczka…
Kłębią się wtedy myśli: czy to na pewno dobry pomysł, czy nie spowoduje nim złej pracy mięśni policzkowych, warg, języka mojego dziecka, czy po akceptacji smoczka będzie chciało jeszcze pierś?
Zapamiętaj!
Smoczek ma być, tylko i wyłącznie:
narzędziem do uspokojenia, kiedy niemowlę nie potrafi zrobić tego samo
lub / oraz
narzędziem wywołującym lub wzmacniającym odruch ssania.
Z jakim możesz spotkać się problemem?
Mimo silnego odruchu i chęci zdobycia pokarmu, jaki prezentuje noworodek, nie ma w pełni, od pierwszych dni, wypracowanego idealnego wzorca ssania. Może się zdarzyć tak, że:
- wkładamy sutek, a dziecko zaczyna go lizać, albo „walczyć” z nim, chce złapać, ale wygląda to tak, jakby się go bało.
- wkładamy smoczek, a dziecko zaczyna, go gryźć, albo nie jest w stanie utrzymać go w buzi i wypluwa.
Dziecko, które dopiero co, przyszło na świat potrzebuje czasu, ponieważ wszystko, co je otacza jest dla niego nowe: dźwięki, obrazy, temperatura, zapachy, sposób otrzymywania jedzenia, ogólnie rzec ujmując bardzo dużo bodźców w jednej chwili do niego dociera. Dajmy mu troszkę czasu na integrację odbioru docieranych do niego sygnałów i uzyskania możliwości zaspokajania swoich potrzeb.
Jak to wytłumaczyć?
Według przeprowadzonych badań, wyniki mówią wprost.
Jeśli tylko stan mamy i dziecka, podkreślam, jeśli tylko dziecko, nie miało stanu zagrażającego życia, jest na tyle silne, aby skoordynować odruchy: ssania – połykania – oddychania, nie było przedłużającej się akcji porodowej, która wywoływałaby u mamy silny stres lub konieczność włączenia terapii antybiotykowej czy innych leków zaburzających proces laktacji, widać u dziecka gotowość zdobywania pokarmu drogą naturalną, tylko karmienia są krótkie, dziecko płytko chwyta sutek, ale Ty czujesz, że mleka ubywa, zaleca się przez pierwsze 14 dni nie używania smoczka, po to, aby dziecko na spokojnie nabyło wachlarz nowych umiejętności. Ale jeśli mamy wcześniaka, u którego naszym celem jest uzyskanie odruchu ssania, to smoczek pomaga nam od samego początku, aby wspomagać system odruchowy dziecka.
Dziecko potrzebuje czasu na naukę.
Kiedy odruch uruchamia się z każdym dniem bardziej. Dziecko lepiej radzi sobie z ssaniem naturalnym, a mamy z tyłu głowy pokusę łączenia karmienia naturalnego i sztucznego, albo chcemy być mamą KPI (karmiącą piersią inaczej), ze względu na obowiązki mamy, próby pozostawienia dziecka pod opieką innej osoby, dłużej niż godzinę. Zalecenia podają, aby najlepiej zacząć taki system stosować między 3 a 4 tygodniem, nie robiąc dłuższych przerw niż 1-2 dni, po to, żeby dziecko nie zapomniało, jak radzić sobie z butelką, a jak z piersią.
Dlaczego taki okres?
Ponieważ przez pierwsze 3-4 tygodnie, Ty powoli dojdziesz do siebie, nauczysz się „pewnie” przystawiać dziecko do piersi, ono już po tym czasie, będzie radziło sobie lepiej z ssaniem.
Jeśli będziesz zwlekała na moment łączenia piersi z butelką, może się nie udać, bo dziecko z każdym dniem będzie coraz bardziej manifestowało niechęć do ssania „gumowego sutka”.
Czy dziecko samo zrezygnuje ze smoczka?
Osobiście znam mały odsetek dzieci, które same z dnia na dzień rezygnowały z używania smoczka. Idealny czas odstawienia smoczka to 4-5 miesiąc, ponieważ po skończeniu 6 miesiąca zaczyna wykształcać się bliska interakcja emocjonalna między dzieckiem, a smoczkiem. Dziecko zaczyna je po prostu obdarzać uczuciem i strata go z polu widzenia kończy się płaczem lub traumatycznymi historiami, jak podróżą w środku nocy po zostawiony smoczek u dziadków.
Jeśli smoczek używany jest z rozsądkiem, nie wsadzany na siłę i faktycznie służy, jako narzędzie do uspokojenia dziecka lub jako stymulację ssania, nie wyrządzimy nim krzywdy. Obserwuj dziecko i patrz na jego reakcję, jego potrzeby, a smoczek nie będzie mylący dla dziecka.
